شخصيتي همچون مصطفي کواکبيان آن هم از تريبون رسمي چنين درخواستي را مي‌کند جاي بسيار تعجب است و اين سوال را به ذهن متبادر مي کند که چرا به سمت سران فتنه نمي روند و از طريقي آنها را متقاعد کنند که توبه کنند يا پشيماني خود را به نظام و ملت برسانند؟
به گزارش سلام لردگان به نقل از شبکه اطلاع رساني راه دانا؛ مناظره روز پنجشنبه آقايان سليمي نمين و کواکبيان پيرامون 9 دي در برنامه ديروز امروز فردا حواشي بسياري داشت. آن بخشي که اين وجيزه بدان مي پردازد بخش پاياني صحبت هاي دکتر کواکبيان است که از رهبر معظم انقلاب مي خواهند که در هفته وحدت تدبيري براي رفع حصر داشته باشند.
وي سابق بر اين نيز در همايش «اصلاح طلبي و دولت يازدهم» که با همت حزب مردم سالاري شاخه کرمانشاه درحسينيه کندوله اي ها برگزار شده بود، با تاکيد بر اين که زمان رفع حصر موسوي و کروبي فرا رسيده است، گفته بود: بيش از يکسال از سرکار آمدن دولت تدبير و اميد مي گذرد و به نظر مي رسد زمان براي انجام اين اقدام فرا رسيده باشد.
صحبت آنجايي است که بدون لحاظ آنچه که در فتنه 88 رخ داده و بدون توجه به اينکه خود سران فتنه هيچ تحرکي براي آزادي و رفع حصر خود نکرده اند، حال جناب کواکبيان با اشاره مستقيم به رهبري، مي‌خواهد رفع حصر صورت پذيرد. اين درحالي است که در همان روزها و شايد تا چند ماه پس از اين حوادث دائما همه شخصيت ها و مخصوصاً رهبر معظم انقلاب تقاضاي بازگشت سران فتنه را به دامان نظام و انقلاب و به آغوش ملت داشتند منتها آنچه که پديدار شد کج دهني سران فتنه به چنين پيشنهاداتي بود که تا به امروز هم شاهد آن هستيم.
حال آنکه شخصيتي همچون مصطفي کواکبيان آن هم از تريبون رسمي چنين درخواستي را مي‌کند جاي بسيار تعجب است و اين سوال را به ذهن متبادر مي کند که چرا به سمت سران فتنه نمي روند و از طريقي آنها را متقاعد کنند که توبه کنند يا پشيماني خود را به نظام و ملت برسانند؟
آن فرصتي دستان نظام و رهبري و ملت را جهت پذيرا بودن سران فتنه گشوده بود ديگر به اتمام رسيده و تنها توبه سران فتنه باقيست که آن هم ظاهراً چنين رخدادي حاصل نمي شود که امثال کواکبيان را وادار به چنين درخواستي مي کند.
پس واقعاً سوال اينجاست چگونه از سران فتنه رفع حصر صورت پذيرد که حتي حاضر به اعلام پشيماني و توبه خود نيستند؟ شايد هم امثال آقاي کواکبيان فتنه 88 را به کل قبول ندارند يا فراموش کرده اند و احساس مي کنند که اين دو فرد بي گناهند؟
حوادث تلخ پس از انتخابات رياست جمهوري حوادثي نبودند که به يکباره و با اعلام نتايج انتخابات آغاز شوند، بلکه قرائن وشواهد از مدتها قبل گواهي مي داد که دشمنان نظام اسلامي سعي دارند از اين فرصت پيش آمده درجهت اهداف خود نهايت استفاده را ببرند وبه خيال خام خود مراحل انقلاب مخملي را در کشور اجرا نمايند ولذا رسانه هاي خارجي درماههاي قبل از انتخابات مرتب از احتمال تقلب در انتخابات رياست جمهوري سخن مي‌گفتند.
ولي از آن مهمتر در داخل عده‌اي ندانسته با القاي احتمال تقلب در انتخابات، اين ذهنيت را تقويت نموده و زمينه ناآرامي و آشوب‌هاي مدني و اعمال فراقانوني را فراهم ساختند. به عنوان مثال يکي از شخصيت هاي کشور، هفته ها قبل از انتخابات از تريبون رسمي اعلام کرد بايد کاري بکنيم که همان رايي که به صندوق انداخته مي شود، از صندوق بيرون آيد. همسر همين شخصيت در روز انتخابات پس از انداختن راي خود به صندوق، گفت احتمال تقلب در انتخابات کاهش پيدا نکرده و اگر تقلب شد مردم به خيابانها بريزند، موسوي هم همان روز انتخابات در حالي که هنوز نتايج اراء اعلام نشده بود، با برگزاري کنفرانس مطبوعاتي اعلام کرد که برنده انتخابات است.
بيانيه‌هاي پي در پي به مناسبت‌هاي مختلف که نتيجه آن را بارها به عينه ديدند و قطعاً درک نمودن که هيمنه نظام زير سوال رفته است ولي هيچ گاه برائت ننمودند. بارها از سوي رهبري و برخي خواص دعوت به بازگشت و برائت از فتنه شدند ولي موثر واقع نگشت. براي اينکه خود را ليدر اين جنبش آغازين در سال 88 مي دانستند و خود را در موقعيت تحول اساسي در نظام مي‌ديدند و تا آنجا پيش رفتند که ديگر نظام که هيچ، شعائر اسلامي نيز ذره‌‌اي در مقابل اهداف کورکورانه آنها ارزشي نداشت. تبرئه نجستند و پيش رفتند و با ديدن ملايمت‌ها و از سوي آغوش باز نظام براي بازگشت را ديدند، نديدند اما که خاموشي، سرانجام اين مسير است.
سران فتنه مجرمند چرا که آقاي موسوي بحث عمل تقلب را مستقيماً و صراحتاً به وزارت کشور، شوراي نگهبان و دولت نسبت داده که اين افترا بود و وي بايد براي اثبات مدعاي خود به دادگاه احضار مي‌شد.
و هم چنين بر هم زدن امنيت کشور موضوع ماده 498 قانون مجازات اسلامي، تبليغ عليه نظام موضوع ماده 500 قانون مجازات اسلامي و تحريک مردم به جنگ و کشتار و هشدار موضوع ماده 512 قانون مجازات اسلامي، از ديگر جرائمي است که نقش ميرحسين موسوي در آنها غيرقابل انکار بود و نگاهي به بيانيه هاي وي طي ماه هاي پس از انتخابات به خوبي بر اين نکات صحه مي گذارد.
در نهايت اجتماع و تباني براي ارتکاب جرائم ضد امنيت داخلي کشور موضوع ماده 610 قانون مجازات اسلامي، اخلال در نظم عمومي موضوع ماده 618 قانون مجازات اسلامي، مزاحمت براي زنان و اطفال موضوع ماده 619 و تخريب، نهب و غارت، موضوع مواد 675، 676، 677، 683،687 و 689 قانون مجازات اسلامي است که به وفور در پرونده اين مخل امنيت ملي به چشم مي خورد
و طبق ادله و شواهد موجود با توجه به علم متهم به نتايج تجمعات غيرقانوني، تظاهرات و اختلال عرفي که بين علت و معلول يعني بين تجمعات و تخريب‌ها موجود است، موسوي با اغتشاشگران وحدت قصد داشته و اين وحدت قصد محرز است.
در مورد آقاي کروبي نيز اين به عينه اثبات گشته است:
از آنجايي که مسئوليت برگزاري هرگونه تجمع غير قانوني با ترتيب دهندگان تجمع است، در روز دوشنبه 25 خرداد ماه سال 88 به دعوت نامبرده و ديگر باني اصلي فتنه (ميرحسين موسوي) راهپيمايي غير قانوني و فاقد مجوزي در خيابان آزادي تهران برگزار شد که دنباله آن به بروز آشوب و اشتهار سلاح و درگيري مسلحانه و حمله به مراکز نظامي، تخريب اموال عمومي و خصوصي و تاسف بارتر از همه مرگ و جراحت تعدادي از هموطنان مان انجاميد.
از آنجا که نقش نامبردگان در برپايي و حضور در تجمعات بدون مجوز و همچنين ادبيات به کار رفته در سخنرانيهاي آنان آشکارا در ارتکاب اين جرايم نقش داشته و بيانيه هاي پي در پي آنها در تکوين و تداوم آشوب ها و ريخته شدن خون فرزندان اين کشور تاثير فراوان داشته اند،آنها مجرم مي‌باشند و به زعم بسياري محاربه براي آنها نسبتي بس درست است و مستحق مجازات سنگين مي باشند.
پس سعي برخي از هواخواهان سران فتنه اين باشد که به سمت آنها رفته و آنها را متقاعد به ابراز پشيماني کنند و الا تا به امروز حصرخانگي تنها از سر لطف نظام بوده است که من بعد شايد قضيه تفاوت کند و جزاي اقدام آنها توسط دستگاه قضا که قطعاً شديدترين نوع مجازات در نظام اسلامي خواهد بود، اعلام شود که ديگر راه بازگشتي را براي آنها باقي نخواهد گذاشت.
سخن آخر هم با صدا و سيماست که در برنامه هاي خود به جاي اينکه در مناسبتي مثل نه دي، عظمت و حماسه مردمي آن به نمايش گذارده شود و آن سهم بزرگي که مردم در اين روز از خود به جاي گذارده و جانانه از همه ارزشها و اصول نظام و انقلاب دفاع کردند را معرف باشد، مجال تطهير سران فتنه را به شخصيت‌هايي مي دهد که شايد اصولاً فتنه و عملکرد محاربه سران فتنه را از نهايت ذهن و قلب خود قبول نداشته در حالي که همه دنيا اذعان کردند که عمل اين دو فرد نظام را به ورطه سقوط کشاندهو امنيت داخلي را به نازلترين حد خود رسانده بود و بر عليه ولي خود برخواسته و بسياري از ملت خود را به خاک و خون کشانده اند.
انتهاي پيام/